Alexander Geraedts

Toezichthouder kinderopvang

Ik neem je mee terug in de tijd. Na een carrière van ruim acht jaar als jurist bij het ministerie van Landbouw, wilde ik op een andere manier bijdragen aan de samenleving. Ik wilde écht iets kunnen betekenen voor de medemens. Mede dankzij persoonlijke interesse verdiepte ik me in de ontwikkelingspsychologie. Ik leerde dat de eerste 4 levensjaren cruciaal zijn voor de rest van je leven. Een goed verloop van deze eerste ‘blauwdruk’ is iets dat me aan het hart gaat.

Balans werk privé

Dat bracht me, na een paar jaar als trainer/coach op dit vlak te hebben gewerkt, tot mijn vorige baan als manager in de kinderopvang. Wanneer ik in die tijd een toezichthouder van de GGD op bezoek kreeg, voelde ik altijd een schokje met de gedachte: ‘hebben we alles op orde?’. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de controle van de GGD heel belangrijk is, júíst in het belang van het kind.
Toch twijfelde ik nog een klein beetje over de vacature als toezichthouder. Gelukkig ken ik iemand die de stap van de kinderopvang naar deze functie bij de GGD al eerder maakte. Ik belde hem en mijn vermoedens werden bevestigd: het werk bevalt uitstekend. Hij heeft echt het gevoel iets bij te dragen. Daarnaast is de balans werk-privé stukken fijner dan in een managersfunctie.

Het voelt bijzonder om nu als toezichthouder bij een kinderdagverblijf, peuteropvang, bso of een gastouder binnen te lopen. Ik besef dat het schokje dat ik voelde wanneer een toezichthouder op de stoep stond nergens voor nodig is. Ik draai de vraag vaak om: stel dat wij niet komen en er geen enkel toezicht is? De reactie op die vraag is steevast: “In het belang van het kind is het nodig dat jullie er zijn!”

Een bijdrage aan de pedagogische kwaliteit

Tijdens zo’n bezoek controleer ik of volgens de Wet kinderopvang sprake is van verantwoorde kinderopvang. Een voorbeeld daarvan is het aantal kinderen per pedagogisch medewerker (de beroepskracht-kind-ratio). Met name bij de allerjongsten is de norm streng: maximaal 3 baby`s per medewerker. De beroepskracht-kind-ratio is door de krapte op de arbeidsmarkt een spanningsveld en belangrijk om te blijven controleren. Voor mij als toezichthouder is deze check relatief makkelijk. Daarnaast toets ik uiteraard ook vele andere zaken rondom bijvoorbeeld veiligheid, gezondheid en stabiliteit van de opvang. Maar bovenal beoordeel ik de pedagogische kwaliteit.

Blije kinderen dankzij mijn handhavingsadvies

Toch zie ik heel soms dat ondernemers in de kinderopvang gaan voor een 6 in plaats van een 8. Zo verleende de gemeente op basis van mijn ‘onderzoek voor registratie’ een vergunning voor een nieuwe locatie aan een bestaande bso-aanbieder. Tijdens het onderzoek na registratie dat standaard volgt, was er geen kind te bekennen op de prachtige nieuwe locatie. De kinderen bleken, zonder de eigen vaste beroepskracht, op een andere bso locatie te moeten wachten tot alle klassen van de verschillende scholen uit waren. Dat duurde ruim 1,5 uur en pas daarna genoten ze van de rust en de ruimte op de nieuwe locatie, met de vaste beroepskracht. Daar had ik moeite mee. 1,5 uur wachten op een andere locatie zonder vaste beroepskracht leek me te lang. En de nieuwe locatie was juist gekozen voor meer rust en ruimte.

Gelukkig werk ik in een fijn team met collega-toezichthouders, die met me sparren en me van advies voorzien. Omdat deze bso geen stabiele opvang bood, gaf ik een handhavingsadvies. De situatie werd direct hersteld en bij een laatste bezoek hoorde ik van een van de medewerkers dat de kinderen op de nieuwe locatie volledig opbloeiden. Ook de medewerkers ervoeren veel meer rust en werkplezier. Op dat moment voel ik dat mijn werk er écht toe doet. Ik ben dankbaar voor de stap die ik heb gemaakt en de kans die GGD West-Brabant me biedt: concreet bijdragen aan de kwaliteit van de opvang van het jonge kind.